وبلاگ شخصی که عنوان ندارد

اولین پست با گوشی موبایل، تلفن همراه یا هرچی اسمش هست. کاش اینجا هم مث توییتر نشون میداد با چی داری توییت میزنی که زمینه شوآف مهیا میشد. اما چه نیازیه وقتی رک میتونی جار بزنی ایهالناس من آیفون دارم. عقده ناتمام بودن در زمینه های دیگر رو اینجا باز کنی. اصن این که فکر کنی باید تمام باشی که وقتی نیستی مجبوری جای دیگه رو پر کنی خودش یه لول دیگسا کاری نداریم.

اقا غرض از مزاحمت من اول اومدم پست بذارم که یادم نرفته و جو نخوابیده بعد الان به خودم اومدم میبینم دارم چیزی که میخاستم بگمو پست میکنم. 

خواستم بگم دوزاریم افتاده اینجا رو میخام چیکار. ازونجایی که ویو های وبلاگو دیدم از دیروز تا حالا فهمیدم عقل به واسطه حفاظت از حریم شخصی نمیذاره اینجا هرچی هست و نیستو خالی کنم و خب شایدم عدو شود سبب خیره قضیه. شاید یه سری چیزا تا ابد بمونه گوشه ذهنت یا یه کاغذی که رد شه بره تو سطل اشغال بهتر باشه. 

منطق بر آن است که اینجا نقطه نظرات خویش را جدای آنکه بفهمند ملت که چه بر من گذشته بنویسم. حالا همچین سختی هم نگذشته ولی خببب:) بازم. حال و حوصله جاج ندارم. خودمم وسیله تولید محتوا نیستم که ملت انگار اومده باشن باغ وحش وقتی میان تو بلاگ. زل بزنن و حیران و حیران که واویلتا عجبببب. البته اینم پارادوکس عجیبیه که همچنان فکرم ملته ولی فکر میکنم این بیشتر حفاظت از حریم شخصیمه به واسه ملتی که رعایتش نمیکنن. پس خودخواهی است نقطه.

خلاصه اینجا قراره دلقک بازی ها نقطه نظرات و غیره و ذالک( اگه درست نوشته باشم) رو بنویسم و مقدمتان گلباران

به رسم ادب

به امید خدا